هر گونهِ سینمایی به پشتوانه بزرگان آن زنده است. سینمای دفاع مقدس ماندگار نمی‌شد اگر محمد بزرگ‌نیا دل به دریا نمی‌زد تا از جنگ بگوید، اگر احمدرضا درویش «دوئل» را نمی‌ساخت و اگر بهزادپور با «خداحافظ رفیق» به جانبازان و اسرا، ادای دین نمی‌کرد و… این را اکنون بهتر می‌فهمیم؛ حالا که بیش از یک دهه است نام هیچ کدام از آنها بر پرده نقره‌ای نقش نبسته است.
غیبتی که به نفع سینما نیست؛ چرا بزرگان سینمای دفاع مقدس دیگر فیلم نمی‌سازند؟
