نمی‌دانم چرا اما تفال زدن به حافظ را به روزی دیگر واگذار می کنم؛ به نظرم عجیب است این همه تلاش برای رسیدن به مقصودِ جان، گویی اکنون مفهوم باور داشتن به رقم زدن جهانی نو را به خوبی درک می کنم، دنیایی که همه شاعران عارف و فیلسوف مسلک دنیا همچون حافظ نیز به دنبال آن بودند و اینجاست که به جای اشعار حافظ عزیز؛ در ذهنم این بیت تکرار می شود که «تا در رهش افتادگی‌ام راهنما شد هر خار که در پای خلیده است، عصا شد»
یلدایی به بلندای «مهربانی» در خیریه « آبشار عاطفه‌ها» /تا در رهش «افتادگی‌ام» راهنما شد!
