صدرالدین زاهد میگوید از وقتی به ایران برگشته است، نه آن فضای پیشین و نه آدمهای آن دوران که با هم کار میکردند هیچکدام نیستند و او احساس تنهایی میکند. زاهد معتقد است انسان اصلا برای تنهایی ساخته نشده است هرچند به گفته خودش اکنون از همه نظر تنهاست؛ هم در زندگی خصوصیاش و هم در زندگی هنریاش.