از بندر لنگه آمده‌اند. لباس سفید محلی بر تن دارند. چند نفر نوجوان جوان و میانسال هستند. یک نفر می‌خواند و تنبورک می‌نوازد، چند نفر دست می‌زنند، دیگران دهل کوبه‌ای می‌نوازند و فردی هم چوب خیزران بر دست گرفته و منجور بسته است و چنان بی‌وقفه با ریتم موسیقی بر بدنش تکان می‌دهد که گویی مسخ موسیقی شده است. صدای کل کشیدن زنان در سالن به گوش می‌رسد. در موسیقی آیینی خود از الله و پیامبرش می‌خوانند. آنها مسخ موسیقی‌اند و مردم مسخ آنها.
