شورای کبرای مغان و همچنین همایش نجف، وقتی در چارچوب زمان و مکان خود سنجیده شوند، انصافا اندیشه و اقدامی فوق العاده درخشان (از سوی نادرشاه افشار) بوده اند. دعوت از بزرگان و وجوه اهالی و روسای طبقات و جمع کردن در حدود ۱۰۰ هزار نفر – حتی روایت کمترین فرنگیان را که ۲۰ هزار نفر گفته اند – از نمایندگان مردم برای تعیین تکلیف سلطنت و امضای وثیقه ای ناظر بر اصول کلی سیاستی که حکومت در پیش خواهد گرفت، ۵۰ سال پیش از شروع انقلاب کبیر فرانسه، امری بود که می توانست راهگشای تغییر نگرشی در باب حکومت باشد. اما نادر اگر چه در سویدای دل خود به لزوم جلب رضایت مردم اعتقاد داشت، بر آن بود که این رضایت را به قهر و اجبار به دست آورد.
