پس از عصر ائمّه (علیهم السلام) همواره حاملان حدیث بودند که می توانستند سره را از ناسره، و بدعت را از سنّت تشخیص دهند و مردم را از گمراهی هایی که در نتیجه غور در فلسفه و گرایش به عرفان مصطلح و مکتب های الحادی مطرح می گردید نجات دهند.
پس از عصر ائمّه (علیهم السلام) همواره حاملان حدیث بودند که می توانستند سره را از ناسره، و بدعت را از سنّت تشخیص دهند و مردم را از گمراهی هایی که در نتیجه غور در فلسفه و گرایش به عرفان مصطلح و مکتب های الحادی مطرح می گردید نجات دهند.
