باوجود ظرفیت های تاریخی و فرهنگی و روانی جامعه برای تقویت کثرت پذیری و مشارکت اجتماعی، ساختار سیاسی ایران همچنان با چالش هایی در این زمینه روبه رو است. ساختار متمرکز قدرت و تسلط نهادهای غیرانتخابی بر بخش هایی از منابع خیرعمومی و مجاری سیاستگذاری ها یکی از موانع اصلی بر سر راه تحقق صلح پایدار است. تمرکز بیش از حد قدرت در نهادهای خاص امکان ایجاد گفت و گوهای سازنده و مشارکت فعال گروه های مختلف را محدود می کند و به افزایش نارضایتی های اجتماعی و سیاسی دامن می زند
