امید به معنای انکار تلخی اوضاع نیست؛ امید باعث نمی‌شود از اخبار روی برگردانیم یا نشانه‌ها را در خیابان نادیده بگیریم یا نقشه‌های مخوف کسانی را که به قدرت می‌رسند خوب جلوه دهیم. اما امید ذخیره‌های پنهانی افراد را نیز انکار نمی‌کند. هان می‌گوید «فرد امیدوار ورای همهٔ احتمالات انتظار اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی دارد». یعنی اگر امیدی ندارید -زیرا نمی‌توانید تصور کنید این وضعیت آشوبناک چطور به پایان می‌رسد- تاحدی دلیلش این است که زندگی همیشه به معنای دیدن صرفاً بخشی از تصویر کلی است. پیش‌شرط یافتن امید این است که امیدی نداشته باشید…چطور می‌توان در دنیایی که آینده‌اش یا تیره‌تر از تحمل ما به‌نظر می‌رسد یا بیش از حد خوش‌بینانه و دور از دسترس، به امید دست یافت؟
